High potential

Ik kom ze wel eens tegen - vaker dan 'wel eens' eigenlijk. Van die quotes die mij aansporen mijn 'grootste potentieel' te gaan bereiken.

Dat triggert mij.

Ik heb namelijk altijd het gevoel gehad dat ik helemaal niet op mijn hoogste potentieel zat - toch niet naar de standaard succesnormen - en dat heeft me jarenlang een aanzienlijk knagend schuldgevoel gegeven eigenlijk. Dubbel op dus: want ik voelde me niet succesvol én voelde me daar nog eens schuldig over ook.

Ik studeerde aan de unief in Brussel en behaalde netjes en op tijd een mooi diploma. Meer zelfs behaalde ik een 'graad' - een graad van succes zeg maar. Ik was ook de eerste die van heel de aula op het podium moest komen om een litho in ontvangst te nemen - als beloning van mijn succes.

Met zo'n diploma én zo'n schilderij zag de toekomst er veelbelovend uit - succesvol zeg maar.

Maar toen ben ik waarschijnlijk te hard gaan nadenken (ik had immers een diploma in de Wijsbegeerte behaald).

Ik stond even voor de klas als interim leerkracht maar besloot al snel van mijn studentenjob in het café in Mechelen (tijdelijk) mijn nieuwe job te maken. Ondertussen kon ik nog wat verder nadenken.

Dat tijdelijk werd echter jarenlang en steeds kwam dat stemmetje boven 'je werkt niet op je niveau' 'je moet dringend een échte job zoeken'. Terwijl ik mijn job best graag deed eigenlijk - ik kwam onder de mensen - moest niet een hele dag ergens op een stoel zitten (voor een scherm) - mijn uurrooster was stabiel en ik kon 's avonds altijd op hetzelfde uur naar huis.

Misschien was ik toen wat onzeker. Vast wel. Wist ik ook totaal nog niet wat dat hoogste potentieel in mij dan precies was, waar het eventueel (verborgen) zat en hoe ik het er in godsnaam moest uitkrijgen dan. Maar tegelijk had ik die ambitie ook gewoon niet en eerlijk? wilde ik gewoon een job met zo weinig mogelijk verwachtingen of uitdagingen want dat gaf me gewoon stress.

Ik ben nu 40 en dat schuldgevoel heeft me zowaar tot voor kort achtervolgd. Het is nu gelukkig zo goed als geheel verdwenen.

Ik ben nog altijd geen succes naar de standaard normen. Maar ik ben niet meer zo onzeker.

Want ik ben een succes volgens mijn eigen normen.

Daar heb ik wel 20 jaar over gedaan.

Maar eigenlijk was ik al die tijd een voorloper, bedenk ik nu. Want het is vandaag de dag meer en meer 'bon ton' om gewoon 'gemiddeld' te zijn blijkbaar - met een 'middelmatige' job in plaats van een 'succesvolle'.

Want het nieuwe succes is gewoon tevreden zijn met jezelf (met of zonder ambitieuze job). Dat beseft ook Hanna op een gegeven moment in de wel erg komische film 'The year I started masturbating'.

"Ik ben het zat om altijd goed te zijn. Ik wil middelmatig zijn. Zoals Ola. Halfbakken rapporten, vroeg naar huis......en tevreden met jezelf."

#trendythursday